de terugkeer van heer ludwig

myn adviseurs zyn my aan het uitleggen geweest
waarom ik de laatste tyd té zelfkritisch ben.

in het begin van deze druilerige week
heeft er zich in uitgerekend de sint-augustinusgrot

in bazel
een archeologische vondst voorgedaan;

van myn eigen, felomstreden kabinet
wist niemand er iéts van,

enkel myn persoonlyke boekhouder,

met wie ik de dag tevoren
tezamen was,
sprak my er op goed geluk over aan;

by de koffie

die yzige morgen.

wel degelyk werd ik onverwachts
één of andere opwinding gewaar,
welke my beving;

er stond iets op til;
en wel degelyk
wist ik my ertoe aangedreven,
voor myzelf én voor myn collega’s,
ons gehele beleid,
het juiste deel van het applaus

te zullen opeisen.

al wil ik niet

steeds het gevoel hebben

bezig te zyn

met werken...

een schedel in myn twee handen;

- voel,

voel maar, aldus die jonge kerel

met de blonde krullen...

ten dele, sprak hy, is deze grond
waar we staan,
tweeduizend jaar geleden

een crematorium geweest.

een pruik van een dame
werd hier gecremeerd,
vele eeuwen voor clovis...

ik doorstond het interview

zonder kleerscheuren;

maar, zeggen nu myn adviseurs:

er had meer ingezeten!!, -

terwyl

juist

zyzelf van

niks wisten!!

alsof de dood zelf daarmee
een nieuwe dimensie voor my kreeg.