in één zin uitgelegd: demonisch exploderende gitaarsolo's putten hun opwinding, naar myn ouderwetse maatstaven, uit hun zekere "verbodenheid" ("dit hier màg niet, dààrom net vind ik dit nu goed"; cfr de sexpistols ooit...); terwyl je in zo'n massa-stadion moet inzien dat zelfs by de meest hoogbejaarde burgertrien de allermeest agressieve toonaarden hooguit een glimach oproepen van milde sympathie; wat ooit, lang terug, balsturig was, behoort allang tot het meest voze establishment ooit; waardoor duidelyk wordt dat wy écht in barbaarse tyden toeven, waar het barbaarse nergens meer tegenaan schopt, maar gewoon "is". één grootse depressie beheerst ons allen, al enige decennia lang. fats waller, wo best u bleben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten