rataplan, halfacht savonds. "ik voel my ineens byzonder slap, echt waar. dat ik subiet... dat ik subiet dat gehele toneelstuk moet gaan staan spelen - het lykt my onvoorstelbaar. maar ja: eens je daar dan staat, gaat het toch weêr allemaal vanzelf."
ergens in het begin, na een kwartiertje gas geven, tuimelde een aanzienlyk stuk van het decor tegen de grond, wat enige improvisatie vergde (flauwekul staan verkondigen, onderwyl de techniekers het decor snel weêr opbouwen), doch dit viel nog meê. na exact 45 minuten, evenwel, begon ik zéér ernstige vapeurs te verwerken te krygen. vooral door die rookmachine - verdomd, die rook, overal door de ruimte... zich door myn neus- keel- en maagholten naar binnen pompend als ondergedompeld wordende in een warme , verstikkende zandbak, ik kàn niet meer asemen en ik zàk byna tegen de grond. toch nog blyven voortspelen? nog déze scène, nog dit stukje dialoog... nog déze twee zinnetjes, en dan, plotseling maar ook opeens, zink ik op myn knieën tegen de vloer in mekaâr. "ik... kan... eventjes... niet... - niet meer..." gert loopt my achterna. "hunk?" "het is geen grap, sorry, ik ga precies flauwvallen. wil je de mensen zeggen... dat we... over twintig minuutjes voortspelen?"
na die noodwendig ingelaste pauze, kon ik er weêr enigszins tegenaan. veel drinken. we hebben de eindmeet dus wel gehaald. het werd alles by mekaâr een top-avond.
maar nu lig ik hier voor pampus,- morgen tot drie uur smiddags in bed blyven liggen... verdorie, ik dacht efkens dat ik doodging... eerst bowie en daarna prince - en nu natuurlyk ikke...
4 opmerkingen:
maar toch..
met de nadruk op 'maar'
Dood-gaan versus weder-opstaan
Sterven heeft geen enkele zin
wanneer het proces zich aandient
in volle galop des levens. Hemelen
vindt ge enkel hier ter aarde, na een
heengaan rest de anderen de hoge luchten
waarnaar de dooie staarde en staarde
Hoe krijgszuchtig den mensch ook,
onder elkaar heeft stoffelijk functioneren
op gezette getijden iets-van-zin. Als de
ziel is gevlogen zit er weinig pit meer in
De blog-bezoeker in zijn rol van schrijver
van dit vers kan de dood werkelijk talloze
avonturen laten beleven doch beste mijnheer
Vitalski, sta steeds weer op en blijf bevlogen
doende, liefst op een tijdspad van langer dan even
Uwes
En ondanks al het bovenstaande, was het een schitterende voorstelling. Het publiek kon duidelijk de "beste grappen van Vitalski" apprecieren tijdens het herstellen van het decor en ondanks dat je je niet goed voelde, was je spel schitterend.
Een reactie posten