state of being, 16 oktober 2016

alweêr, byna met spyt, moeten toegeven dat ik, naar alle waarschynlykheid, een byzonder gelukkig mens ben, nu al een aanzienlyke tyd lang zelfs. hoe saai van my... daarbezyden inmiddels met zékerheid mogende stellen, géén ydel persoon te wezen; financieel een beetje rondkomen, volstaat voor my, en dat is alles. al moet gezegd: er lagen nu ook wel een paar érg toffe dingen op myn pad, de voorbye twee, drie dagen. met suffe jobs ben ik ook goed bekend, maar wat kregen we van donderdag tot nu? eerst een anderhalf uur mogen staan soleren in boechout, in een zaaltje naar myn kaliber, dwz een klein kabinet met rode, pluchen stoeltjes, genoeg voor 140 inzittenden, een styl afhellende tribune, een platte, gelykvloerse speelruimte, en daarachter een stel knalrode toneelgordynen. zes vrienden in de zaal. hét voordeel van dergelyke, kleinere zaaltjes: je hoeft niet met microphoons te staan sukkelen, je zit by de mensen op schoot en je geeft ze eigenlyk de ene klets na de andere fysieke dreun. dus: die gig was een ontploffing van energie, echt topsport. echt waar. en dan nog dienzelfden avond: voortsjezen richting de over-uitverkochte roma - teneinde daar, eigenlyk, te mogen tekenen voor dé finale van een onvergetelyk historisch bruidsfeest: twintig jaar toneel-kring "het martha-tentatief"; hoe attent van ze, dat ik mocht meêdoen! ik hoor dus toch écht érgens by... snachts, dwz nadien, in de plaza réal, het café van klaas, de vioolspeler van dEus, tevens de broêr van lady angelina, de hele tyd allemaal kei-mooie vrouwen aan myn tafeltje - weliswaar allemaal getrouwde vrouwen, maar dat is ook juist goed want ik ben ook zelf getrouwd, de facto. nadeel: ik heb geen goed phototoestel meer.

    de volgende dag: première van een klucht die ik mooi zélf mocht uitschryven én regisseren, voor een leger van elf acteurs, dat praktisch aldoor voltallig op scène staat, in de besloten, aldus perfect bestuurbare, mooi geel verlichte biotoop van de vosselaarse toneel-kring; het soort van premières, lezers, waarby het zeer bedryvige publiek nog een twééde keer applaudisseert, namelyk: wanneer de acteurs, een halfuurtje nà het einde, hun backstage verlaten, om in de foyer naar binnen te treden; dan klappen die mensen nog eens!;- een traditie die, op bestelling van kris peeters, in het gewone, droge beroepstheater van vandaag, compleet is verdampt.

    en meteen daarna, vandaag, aldus, tezamen met gert jochems de planken op. een paar keer zelf de slappe lach gehad.

    het kan goed zyn dat dit volgende ooit op een dag objectief zal blyken: dat dit hier dé zin is van het leven: de slappe lach te mogen krygen!!

    nog zo'n bewys van het harde feit dat ik een yzer-sterke crack ben: daarjuist, nà dat optreden, afgemat weêr thuisgekomen om halfeen snachts, in de machine-kamer, met een hoop vinylen jazz-platen op de achtergrond, toch nog eens twee uurs aan één stuk door weten voort te pezen op die naderende lezing betreffende sherlock holmes - de eerste veertig minuten van die lezing zyn nu wel klaar, eindelyk... myn rug siddert, myn handen kraken. myn schouderbladen zweten. myn voeten smelten...

    nog één halfuur en ik kruip in myn nest...