zodra die appie te voortvarend wordt, roept de verteller uit:"Ik geloof, dat wallie er zo dadelijk met de kano vandoor gaat." hy wil dus gaan varen: om aan de zeemans-erotiek te ontsnappen. "Niks hoor," stelde appie mij gerust. "Hij heeft geen peddels. De peddels staan allemaal in het hok."
zonder spanen, dreigt dit kanovaren te verworden tot een herneming van het verhaal van de vliegende hollander: water kiezen, doch niet voor- of achteruit kunnen. gelukkig: dan toch laat wallie ons een stel roeispanen zien - ten zeerste beschadigd natuurlyk, maar toch. tegen appies wil in, varen de twee helden uit - en vangt daarmeê, tegelyk, de misschien meest desolate scène aan die reve ooit neêrschreef...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten