overdag die begrafenis. het is een treurig evenement om een geliefde nonkel te moeten afgeven, maar daartegenover staat dat hy helemaal "op" was; na het onverwachte en zeer onrechtvaardige, want veel te vroegtydige heengaan van zyn echtgenote, myn tante maria, wilden-'ie, of beter gezegd kon 'ie eenvoudigweg niet meer verder... het plezier van enige felbeminde neven en nichten te mogen terugzien, was daarom groter dan de droefenis... de koffietafel smaakte echt buitengewoon goed - kaas en hesp, op goed droge, stevig krakende pistolets...
pa nà de kerk zag ik in, lezers, dat het vandaag een snikhete dag betrof, ondraaglyk in de vlakke zon, doch feitelyk, zelfs, ook te warm in de schaduw...
de kinderen terug van kamp - dwz van nu af zitten ze negen weken by ons op schoot, iedere dag...
's nachts net zo koortsachtig als gisterennacht aan de conference zitten schryven voor tanja (vander sande), aan de eettafel by groot licht, zonder een minste vorm van muziek op de achtergrond; staalharde stilte, krankzinnig hoog opgedreven concentratie vyf uurs aan één stuk door - wat voor don vitalski erg uitzonderlyk heet, de man meestal nooit veel langer aan iets schryvende dan één ofte maximaal twéé uurs. (herman koch:"myn leven werd een pak aangenamer, en myn werk een stuk beter, van zodra ik kon aanvaarden, in uren gerekend een erg luie schryver te zyn.")
de opwinding aan myn bureau is evenwel groot: doordat ik reeds een doorbraak aantrof. onderwyl ik gisteren nog dacht: dit komt niet goed. enige jaren geleên, in 2012, schreef ik zonder veel plan een bende nederige monoloogjes voor een concept geheten "standup tragedy"; daar zaten enige juweeltjes tussen, dewelke, behalve in myn eigenste woonkamer, nooit elders, ergens, ooit werden opgevoerd. bepaalde stukken daaruit kan ik nu mooi op een rytje zetten, om aldus een totaaltekst te kunnen zien aangroeien als manna uit de genadige hemel.
of tanja, de actrice, dit gaat willen/kunnen gebruiken, is my niet geweten - maar het fyne aan àl dit soort van schryfopdrachten, is dit hier: als dié ofte dié persoon deze tekst niet zal willen, dan zal dié ofte dié hem wel juist erg graag willen - of nog anders speel ik hem zelf wel. dwz er gaat nooit werk verloren.
buitendien heb ik, gisteren reeds, een conference weten op te rakelen van nog veel langer geleên; 2001, toen ik als conferencier nog maar net was begonnen. mag ik voor die tekst veel eerbied hebben? ik had tien jaar lang zeer brutaal, extravert, schreeuwerig en chaotisch toneelwerk geproduceerd; en hier nu, als prille dertiger, vond ik opeens, of beêr gezegd: geleidelyk aan, een veel meer introspectieve stem, gelardeerd met een soort van humor waarvan ik nu pas, vyftien jaar nadien, de ongewone mildheid inzie; zéér milde, zéér ouderwetse zelfspot, en verder niks, geen enkel vuil woord, geen enkele agressieve gedachte. ik leefde toen al twaalf jaar in het hectische antwerpengrad - maar de rust is in die teksten ontstaan, zie ik nu helder, doordat ik m'n inspiratiebron kennelyk opeens in m'n geboortestreek ging halen; de geruisloze kempen, het huis van myn grootmoeder...
en vandaag komt het my voor, dat deze kalme tekst een gedroomde inleiding kan wezen tot wat zal worden, een aaneenryging van alsmaar meer sarcastische "standup tragedy"-verhalen...
o bloggers; deze dingen ik hier alleen maar noterende voor myzelf... ikzélf zou dit soort notities graag lezen wanneer ze , byvoorbeeld, van thomas mann kwamn - maar wat kunnen jullie hieraan hebben...
tien na vier, dringend bedtyd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten