vandaag m'n laatste verlofdag. hierna een halfjaar lang aan de chain-gang. ik kreeg daarstraks telephoon van een organisator:"wanneer kan jy eens langskomen op een donderdag-avond?" dit keek ik eens na: pas midden april, blykbaar, ben ik nog eens vry op een donderdag...
het regende vandaag de hele dag...
voorts...
om zes uur savonds wou ik gauw op m'n fiets springen, om voor de kinderen kaas en salami te gaan halen, doordat ze al twee dagen boterhammen met choco eten. probleem: toen ze zagen dat ik m'n jas aandeed, wilden ze méé naar de winkel. "het regent! het is daar kei-saai!" niks aan te doen, ze moesten meê. eens aan de deur, begon het te slagregenen. conclusie: luv ook meê (in weêrwil van haar long-ontsteking), zodat we met de auto konden (luv zydelings parkerend, ikkezelf met de kinderen vlug de kruidenier binnen...); eens aan het ryden, dan toch maar naar die erg grote delhaize op de moretuslei gesjeesd (daar lopende, waant een mens zich in een boek van bernard malamud...) nog maar half binnen, zegt luv met nadruk:"vital, vandaag zéker geen éne halve euro opdoen aan flauwekul voor de kinderen, oké?,- tiens," gaat ze voort, "hoeveel kosten die pluchen aarbeien?" ook chips en dinosauruskoeken passeren de revue. onderweg naar huis, leest rocco voor ons voor, uit zyn cars-boek - en dus: by het terug thuiskomen, onverbiddelyk, kotsten-'ie de hele auto onder.
tot zoverre het "eventjes naar de winkel weg en weêr fietsen..."
met zo'n gezin transformeert iedere peulschil tot één amper bestuurbaar ruimteschip.
ook een goeie: ik doe een uitleg over hoe schattig ze aldoor zyn, maar, ga ik voort, dat ze mekaâr meer aandacht moeten leren gunnen. waarop mollie:"en wat jy moet doen, papa, is stoppen met zo hard te zeuren!" waarop rocco:"neen, papa, je mag wel zeuren - maar je mag niet hàrd zeuren."
so far...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten