de vrouw met drie borsten
achter onze meest achterlyke barak,
onder een golfplatendak,
buiten het vizier
van een dorstige kier,
tochtig en vochtig in het kouwelyke donker
daar lonkt er ons getrouw onder d'r ouwe korsten
de vrouw met drie borsten -
zoals die eens aanbeden werd
door o zovele vorsten.
door o zovele gevangenen
en o zovele geschorsten.
op wie zy voor elk ook zonder kelk
haar botermelk vermorste.
haar linkse tepel verlept door de lepel
van een slap afhangende lepra-man
die het zuigen en verbuigen niet loslaten kan -
die klost daar nu al hoeveel jaar?
mammie, vermaal my, mompelt die maar.
haar beruchte tepel aan de rechterkant
die wordt bemand
door een soortement van olifant -
weet die slurpen met zyn versleten slurf,
zie die slodderen uit haar turf.
haar adem in de kale bomen
doet van betere tyden dromen.
haar middelste nippel tenslotte,
die trippel,
die beknotte, beknibbelde stippel,
die niemand ziet in dit verdriet,
die werd hier op aard
voor ons bewaard -
voor ons die verborgen abrikozentaart,
gedragen door het knekelpaard -
althans naar wordt beweerd
voor in onze koffie verkeerd.
voor ons die zonder een plons
in d'r spons worden gedrukt.
jy en ik, die zonder een snik
verstikt in d'r lange jurk
dra lurken zullen aan d'r smaak van kurk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten