CATECHESE
Ik weet niet of dit vandaag nog bestaat - waarschynlyk wel, maar ik weet het niet zeker; maar in myn tyd, eind jaren zeventig, moesten alle kinderen in het dorp die hun communie wilden doen, een halfjaar lang één keer per week naar wat men noemde de "catechese". En ja, we wilden onze communie doen, want dan kregen wy een koersfiets, een horloge en/of een stereo-installatie cadeau. Aan het gemeentehuis van Vosselaar was er indertyd zelfs een kledingzaak met een wel zéér speciale actie: als je dààr je communie-kostuum kocht, dan kreeg je dat horloge er gewoon gratis by!! Dus alle kinderen in de buurt liepen in hetzelfde pak, met hetzelfde uurwerk rond hin pols. Hoewel ikzelf uiteindelyk toch in een zélfgemaakt kostuum ter kerke ging, daar ik, met dat communie-kostuum aan, meteen in de extreem groenkleurige notenboom van myn Grootmoeder in de Boudewynlaan was geklommen - zelfs myn vriendjes zeiden toen al direct:"Jongen - dat krygt ge er nooit meer af!"
Die catechese-lessen, zoals gezegd, werden meestal gegeven door een locale huisvader, in iedere straat zat er wel iémand die zich daartoe geroepen voelde. Aan een ronde tafel met daarover een dik, gehaakt tafelkleed lazen we voor uit de bybel, spytig genoeg maar al te vaak uit de zeurderige brieven van Paulus, maar gelukkig ook uit de wilde verhalen uit het Oude Testament. Myn lievelingsverhaal was dat van Absalon, die, wegvluchtend op een paard, met zyn lange haren in de takken van een olyfboom bleef hangen...
Eens deze cursus voorby was, moesten de kinderen ook nog een paar keer op zaterdag, in de vroege namiddag, naar de kerk zelf, voor extra voorbereidingen die werden geleid door de pastoor. Zo herinner ik my die ene keer, toen zowat alle bengels van het dorp verzameld waren in de "nieuwe kerk" - er was een "oude kerk" en een "nieuwe kerk" in Vosselaar; die nieuwe was gelukkig zeer goed verwarmd; in die oude kerk, vroor je gewoon dood... De pastoor was er nog niet, maar wy kinderen zaten daar al met zyn driehonderden te wachten, sommigen werden ongeduldig, en één bepaalde wildebras van toen, Den Dannie Moeskops, deed toen op den duur, van arre moede, de handstand bovenop het altaar. En ja: juist toén kwam de pastoor binnen. Een echte pastoor naar de oude snit, als weggelopen uit Wy Heren Van Zichem. Die was woedend en ziedend, en trok die jongen letterlyk by zyn oren de kerk uit. "Ik snap niet goed waarom," zei myn vader nadien. "Jezus sprak toch: laat de kinderen tot my komen?" Dat klopt, maar dat was toen op dat moment niet in my opgekomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten