column streekkrant editie kempen

KRAWATENCROSS

Het Krokusverlof was goed begonnen, met een zonovergoten editie van de zogeheten Krawatencross op de Lilse Bergen, zowat het enige sportevenement dat ik jaarlijks bijwoon. Een Nonkel van me, nam mij er ooit eens naartoe, naar de allereerste editie, in 1992, en daar leerde ik misschien niet "de vrouw van mijn leven" kennen, maar toch wel een meisje met wie ik nadien twaalf jaar ben samengeweest. Ik was er ook bij toe Bart Wellens daar voor de eerste keer won, de enige troost in 1999, het vermaledijde jaar toen, elders op deze wereldbol, in Genk, de Zoo van Zwartberg voorgoed werd gesloten. Ook Sven Nys heb ik de Krawatencross zien winnen, twee keer zelfs; één keer in 2000, het jaar toen Herman Wouters burgemeester werd van Grobbendonk, en één keer in 2001, het jaar toen Bobbejaanland, als eerste park in Europa tout court, een windturbine installeerde - welk ecologisch wereldwonder daar nog maar halfjaar geleden is weggehaald...

Doordat ik op die fietscross daar tegelijk, als vanouds, mijn verjaardag vierde, moest ik flink wat cash meehebben, om mijn vele vrienden te kunnen trakteren. Vandaar dat ik mij vooraf, voor een bancontact, naar Turnhout begaf. Tot mijn consternatie was daar juist, vanuit Vzw Trefpunt Toreke, de "Gps-Wandeltocht" gaande, bij welke creatieve excursie deelnemende wandelaars een schatkist kunnen winnen, zodat het daar uiteraard een krankzinnige drukte was van jewelste. Ik wilde maar 100 euro afhalen, maar van nervositeit drukte ik op "1000" - en dit alles, eveneens abusievelijk, in briefjes van 20 euro. Een dik pak van vijftig briefjes werd mijn deel...

Juist toen ik mijn vette portefeuille weer op zak had gestoken, kwam er, vanaf de Watertoren, een kleine, gedrongen kerel naar mij toe gelopen, die deed alsof hij ooit nog, in het Atheneum, bij mij in de klas had gezeten. Hij klampte mij aan en begon een wartaal uit te slaan - totdat ik besefte:"Die gast heeft mijn Dollars gezien! Die kerel is een zakkenroller!" Helemaal tot aan mijn auto bleef die vent mij aanraken en betasten, zijn handen aldoor aan mijn vest. "Afblijven! Afblijven!" zo sprak ik geconcentreerd tot mijzelf. Eens achter het stuur, de gauwdief weer weg, herademde ik opgelucht:"Oef! Mijn portefeuille! Ik héb hem dus nog, hierzo!!" Maar toen ik naar mijn vrienden wilde bellen, in de Lilse Bergen, moest ik inzien:"Verdomd! Die gast is er met mijn gloednieuwe Smartphone vandoor!"