ik zie zeer duidelyk op welke manier ik ouder word. ondermeer merk ik alsmaar meer helder, dat "kunst" voor my stilaan een kwestie is geworden is van 99 procent "kunde". ik heb ooit ook wel eens een joseph beuys gezien: een grote, houten ladder, met daaraan een lange, verroeste ketting, met daaraan een grote, verweerde, zwarte, houten bol; dat maakte een indruk, die nog in my altyd resoneert; dus ik keur die abstracte richting absoluut niet af! maar zoals ikzelf evolueer, schyn ik toch alsmaar meer een credo aanhangig waar het ambachtelyke centraal staat. wanneer word ik door kunst of entertainers nog echt ontroerd? by het zien van een heel erg goeie skateboarder, een uiterst bekwame breakdancer, of, zoals daarstraks, een byna onbegrypelyk briljante human beatboxer. een goeie breakdancer zegt hetzelfde als shakespeare; "ik oefen en ik train en ik verbeter myzelf en ik zet alles op alles - om de dood te proberen een neus op te zetten."
het idee dat alles relatief is, is niet waar. de elektrische gitaar is tegenover de klassieke gitaar een achteruitgang. opwinding is niet goed. het enige dat van zichzelf waarde heeft, is oefening.
er is wel degelyk een objectieve waarheid. er is wel degelyk een toetssteen.
overigens ondervind ik dat ook aan den lyve. daarstraks weêr het gedicht "octus boctus" live naar voren gebracht; daar is zo waanzinnig hard aan gewerkt, dat kàn simpelweg niet falen, dat kàn simpelweg nooit meer worden afgebroken.
is dat niet een enorm hoopgevend iets? is dat niet hetzelfde als wat arthur rimbaud uitriep, op het einde van "een seizoen in de hel"? - - kerstmis voor altyd - voor iédereen!!...
1 opmerking:
woppa, meteen naar mei.
dat mag.
Een reactie posten